Sessizlik hâkim sokaklara. Kuşlar bile çırpınmıyor kanatlarını. Depremin ardından hayatın sessizliği, yüreklerimizi sızlatan bir melodiye dönüşüyor. Evler, bir zamanlar sıcacık yuvalarımızdı, şimdi enkaz yığınları olarak göğe yükseliyor.
Yıkılan duvarlar arasında, yitirdiklerimizin anıları dolaşıyor. Her adımda, kayıpların ağırlığı omuzlarımızda. Sokaklarda yankılanan çocuk sesleri yerine, sessizlik konuşuyor artık.
İnsanlar, yaşadıkları zorluklara rağmen birbirine sıkı sıkıya kenetleniyor. Gözlerindeki kırıklıkları, yüreklerindeki acıyı paylaşıyorlar. Belki de bu zorlu süreçte buldukları tek teselli, birlikte olmaları.
Hayatın normale dönmesi, umut etmekten başka bir şey değil şu an. Enkazların arasında yeşermeye başlayan dayanışma, yüreklerimizi ısıtıyor. Her el uzatış, her tebessüm, yaralarımızı saran bir merhem oluyor.
Belki de en zor anlarda insanlar, içlerindeki gücü keşfeder. Yıkıma uğramış bir kentte, yeniden inşa etmek için ellerini kirletirler. Taş taş üstüne koyarak, umutlarını temel atarlar.
Bu süreçte yaşanan zorluklar, yalnızca bedensel değil, ruhsal olarak da derin izler bırakır. Ama unutmamak gerekir ki, insanın içindeki direnç, bu zorlukların üstesinden gelecek kadar büyük.
Belki de en karanlık zamanlarda bile umut, en parlak yıldız gibi parlar. Yeter ki birlikte olalım, yeter ki sevgiyle, dayanışmayla sarılalım birbirimize. Depremin ardından, yeni bir başlangıç mümkün. Yeni umutlar filizlenir, yürekler yeniden yeşerir. Ve her şeyden önemlisi, insanlar bir kez daha hayata sarılır.
