Yaşıyorum
Bir inci tanesi misali kabuğumdayım.
Sezgisel bir hiçlik benimki…
Sessiz sedasız en derinlere boğuluyorum.
En derinlerde, ışığı arıyorum.
Notalara yavaş yavaş nazikçe basıyorum.
“Ah, ne güzel şey seni düşünmek!”
Seni düşünerek bata çıka ilerlemek.
Aslında bu yetiyor bana.
Ruhani bir yalnızlığın içindeyim.
Gözlerimi kapatıyorum. Piyano çalıyorum.
Biri beni buluyor. Kırıyor kabuğumu. “Ah, ne güzel şey, bulmak seni!”
Sadece duyuyorum. Sessizce duyuyorum.
İçimi sebepsiz yere neşe ile dolduran, yüzümde bilgiç bir çocuğun gülümsemesini andıran bir yüz ifadesi ve nihayetinde bitmesini istemediğim bir cümleyi dinliyorum.
Biri kemanla geliyor yanıma. Son notayı çalıyor. Kalbimi yerinden sökseler, canım daha az yanardı. “Ne olur bitmesin, saatlerce eşlik et bana!”
Aşk dolu sözlerim onu korkutmuş olsa gerek, duygularını siyah bir kutuya koyup devam ediyor müziğine.
“Sorun değil, ben yine de seni son demine kadar dinlerim.”
Kara bir kutu bu.
Belki birileri bulur onu
Sakla samanı gelir zamanı
Sen al bu karayı
Kutu yapıp önüme koymalı!
Bulursan bir yerlerde kara kutunu
Ona devret tüm korkunu
Hapset seni yiyen o duygunu.
Olursun o zaman aslan, iştahla yiyen koyunu.
****
Keman bitti. Ben son resitalimi yapamadan gitti.
En azından o sülün boynuna bir deste inciyi taktı, değil mi(?)
